Eerder deze maand viel een nieuwsbrief van de Stichting Ichtusontmoeting in mijn digitale postbus. In deze nieuwsbrief werd de lezer ervan op de hoogte gesteld dat uit deze stichting, die nog niet lang geleden was opgericht, de stekker werd getrokken door organisatorische redenen. Deze stap verbaasd mij in zeker zin niets, want Nederland is inmiddels verzadigd met stichtingen en organisaties die de opwekking in Nederland proberen te bevorderen. Het doet mij in zekere zin dan ook goed om te vernemen dat de bestuursleden van deze stichting dat in hebben gezien en dat ook toe durven te geven.
Ze hebben gelijk…
Één ding moet aan de meeste van dit soort organisaties worden toegegeven, namelijk dat er in Nederland een schrijnend gebrek aan heiligheid is. In het bijzonder geldt dat wel voor het deel van Nederland dat zich reformatorisch noemt. In de gereformeerde gezindte is op dit moment een bepaalde gezapigheid zichtbaar, waardoor een heilig leven coram Deo niet meer wordt beoefend.
Daar komt dan nog eens bij dat deze groepering steeds meer lijdt aan wereldgelijkvormigheid. In veel gevallen is er eigenlijk geen waterscheiding tussen de gelovigen en de wereld. De muziek die wij draaien is eigenlijk dezelfde als die van de wereld. Onze kleding doet niet onder voor de kleding van de wereld. En belangrijker: ons egoïstisch gedrag is niet te onderscheiden van het egoïsme van een wereldling.
We zullen ons daarom als gezindte moeten afvragen of wij op deze weg verder kunnen. Het gevaar hierbij is dat we blijven hangen in het collectieve denken. Wij als groep staan immers tegenover de wereld? Maar ligt hier niet juist het grote gevaar! Als gereformeerde groep houden we de leer zo rechtzinnig mogelijk, maar ondertussen ontspoort onze levenstrein doordat de ethiek met voeten wordt getreden. Doordat we als groep te geïsoleerd zijn, zijn we geneigd om ons als groep mee te laten slepen in het isolement dat vermengd is met invloeden vanuit de wereld.
…maar nu een oplossing
Het heilige leven ontbreekt dus in Nederland en in de wereld lijkt het wel steeds erger te gaan. Is het nog mogelijk dat daar een verandering in komt of zullen we straks als gereformeerde gezindte ondergaan. Ondergaan betekent in deze zin eigenlijk niets anders dan geheel opgaan in de wereld. Die kant lijkt het in ieder geval wel uit te gaan.
Toch is er wel een oplossing mijns inziens. Een oplossing die door de Bijbel zelf aangereikt wordt. God is het Zelf die ons wijst op de weg naar een reveil in ons land. We lezen bijvoorbeeld in de profeten dat het volk tot zichzelf moet inkeren en zich moet bekeren van hun boze wegen. In stof en as moet het volk voor de HEERE neerknielen om op die manier het berouw te uiten over hun zonden en misdaden. Dat begint dan bij het individu die gaat inzien dat hij of zij persoonlijk verantwoordelijk is voor het onheil dat over het land is gekomen. Alleen in die weg is het ook mogelijk dat ons land weer een reveil beleefd.
Mijns inziens hebben alle organisaties die zich richten op een reveil dit punt over het hoofd gezien. Het gaat niet om de georganiseerde opwekkingen, maar om de individuele overtuiging dat we verloren liggen voor Gods aangezicht. Het punt dat er berouw dient te zijn over de individuele zonden is nog wel aanwezig, maar de gedachtesprong naar het collectief blijkt vaak maar mager aanwezig te zijn. Enig individualisme kan dergelijke organisaties niet worden ontzegd.
Individueel voor Gods aangezicht onze schuld belijden voor de zonden van land en volk is een belangrijke element voor een nieuw reveil. God is een God die gebeden wil worden om opwekking en herleving. We moeten dan wel tot Hem gaan in het vaste vertrouwen dat Hij werkelijk onze schuld wil vergeven. Bij ons is niets meer en al onze inspanningen lopen dood. Maar bij Hem is verwachting, omdat Hij dood en graf heeft overwonnen!
Ze hebben gelijk…
Één ding moet aan de meeste van dit soort organisaties worden toegegeven, namelijk dat er in Nederland een schrijnend gebrek aan heiligheid is. In het bijzonder geldt dat wel voor het deel van Nederland dat zich reformatorisch noemt. In de gereformeerde gezindte is op dit moment een bepaalde gezapigheid zichtbaar, waardoor een heilig leven coram Deo niet meer wordt beoefend.
Daar komt dan nog eens bij dat deze groepering steeds meer lijdt aan wereldgelijkvormigheid. In veel gevallen is er eigenlijk geen waterscheiding tussen de gelovigen en de wereld. De muziek die wij draaien is eigenlijk dezelfde als die van de wereld. Onze kleding doet niet onder voor de kleding van de wereld. En belangrijker: ons egoïstisch gedrag is niet te onderscheiden van het egoïsme van een wereldling.
We zullen ons daarom als gezindte moeten afvragen of wij op deze weg verder kunnen. Het gevaar hierbij is dat we blijven hangen in het collectieve denken. Wij als groep staan immers tegenover de wereld? Maar ligt hier niet juist het grote gevaar! Als gereformeerde groep houden we de leer zo rechtzinnig mogelijk, maar ondertussen ontspoort onze levenstrein doordat de ethiek met voeten wordt getreden. Doordat we als groep te geïsoleerd zijn, zijn we geneigd om ons als groep mee te laten slepen in het isolement dat vermengd is met invloeden vanuit de wereld.
…maar nu een oplossing
Het heilige leven ontbreekt dus in Nederland en in de wereld lijkt het wel steeds erger te gaan. Is het nog mogelijk dat daar een verandering in komt of zullen we straks als gereformeerde gezindte ondergaan. Ondergaan betekent in deze zin eigenlijk niets anders dan geheel opgaan in de wereld. Die kant lijkt het in ieder geval wel uit te gaan.
Toch is er wel een oplossing mijns inziens. Een oplossing die door de Bijbel zelf aangereikt wordt. God is het Zelf die ons wijst op de weg naar een reveil in ons land. We lezen bijvoorbeeld in de profeten dat het volk tot zichzelf moet inkeren en zich moet bekeren van hun boze wegen. In stof en as moet het volk voor de HEERE neerknielen om op die manier het berouw te uiten over hun zonden en misdaden. Dat begint dan bij het individu die gaat inzien dat hij of zij persoonlijk verantwoordelijk is voor het onheil dat over het land is gekomen. Alleen in die weg is het ook mogelijk dat ons land weer een reveil beleefd.
Mijns inziens hebben alle organisaties die zich richten op een reveil dit punt over het hoofd gezien. Het gaat niet om de georganiseerde opwekkingen, maar om de individuele overtuiging dat we verloren liggen voor Gods aangezicht. Het punt dat er berouw dient te zijn over de individuele zonden is nog wel aanwezig, maar de gedachtesprong naar het collectief blijkt vaak maar mager aanwezig te zijn. Enig individualisme kan dergelijke organisaties niet worden ontzegd.
Individueel voor Gods aangezicht onze schuld belijden voor de zonden van land en volk is een belangrijke element voor een nieuw reveil. God is een God die gebeden wil worden om opwekking en herleving. We moeten dan wel tot Hem gaan in het vaste vertrouwen dat Hij werkelijk onze schuld wil vergeven. Bij ons is niets meer en al onze inspanningen lopen dood. Maar bij Hem is verwachting, omdat Hij dood en graf heeft overwonnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten