Afsterven

De rouwstoet zette zich in gang toen ik U leerde kennen.
Elk wangeluid in mij dat U verried stilde Uw liefde.
Op deze wijze moet ik langzaam aan de hemel wennen
waar ik, verlost van dit verdriet, U zie door al mijn tranen.

De stoet beweegt zich nog slepend voort tot aan de rand van 't graf,
zodat mijn ik volkomen door de groeve wordt bedolven.
Een droeve, stille tocht – verstikkend - gaat aan mijn dood vooraf;
de gang naar 't graf die straks nog volgt is enkel imitatie.

Ontboezeming

Schuchter opent zich het hart,
ze ontvouwt zich als het kruid,
dat in de vroege morgenstond
haar binnenste ons ontsluit.

Onthult voor mij onverwacht
een stil geheim van binnen
dat zich daar nu lange tijd
heeft weten vast te pinnen.

Angstig ziet zij om zich heen,
bang dat iemand zou horen:
diepe pijn, die in zich draagt
de toekomst te verstoren.