Tijd voor bezinning

Gisteren heeft de kiezer zijn stem uitgebracht. Velen hebben de uitslagen met spanningen gevolgd. Zou het CDA nog stabiliseren? En zou Job Cohen het misschien toch nog winnen van Mark Rutte? Peilingen bleken immers in voorgaande jaren niet altijd betrouwbaar, dus we moesten wachten tot de definitieve uitslagen. Het bleek een nek-aan-nekrace te worden tussen de PvdA en de VVD. Vannacht rond half vier waren meer dan 95% van de stemmen geteld. Het resultaat: een nipte meerderheid voor de VVD. Een geweldige prestatie voor deze partij.

In de hoek van de christelijke partijen ging niet zoveel gejuich op. Het CDA moest 20 zetels inleveren en de CU 1 zetel. Jan Peter Balkenende zag zich genoodzaakt om zijn politieke verantwoording te nemen en de leiding van het CDA te melden dat hij per direct stopte met de aanvoering van de CDA-fractie. Enkel de SGP mocht zich verheugen op een kleine stemmenwinst, maar deze was toch minder dan verwacht.

Op Twitter verschijnen nu diverse, treurende berichten over de vreselijke slag die zich in de christelijke partijen heeft voorgedaan. Woorden als rouw en tranen worden regelmatig in tweets gebruikt. En laat het helder zijn: ook ik vind het jammer dat deze partijen hebben moeten inleveren. Het christelijke geluid wordt nu toch in mindere mate gehoord en kan een minder zwaar stempel op de koers van het nieuwe kabinet drukken. Maar het is de vraag of er wel zo getreurd moet worden. Hebben we niet de parlement gekregen waar ons land om heeft gevraagd? Is het niet beter dat we eens tot onszelf inkeren?

Campagne is er door het hele land gevoerd. Velen hebben zich bezig gehouden met de aardse belangen van ons land. Maar, was er nu ook evenveel gebed voor ons land in deze tijd van crisis? In kerken heeft het gebed voor een christelijke overheid meestal wel geklonken. Maar heeft de toekomst van ons land voor ons niet meer waarde gehad dan het enkele gebed op zondag?

In vroeger tijden werden er nogal eens bid- en vastendagen uitgeroepen. Het is praktisch gezien onhaalbaar om dat op landelijk niveau terug te draaien. Toch lijkt het me goed dat we in de toekomst regelmatig van de regering van ons land opdragen aan de HEERE. Hij weet welke toekomst er voor ons land is weggelegd, maar Hij weet ook hoe Hij door de barre woestijn van het politieke landschap de Zijnen moet leiden.

Antipathie tegen twibbon

In de nieuwe verkiezingscampagne lijkt de SGPJ het nieuwe digitale tijdperk helemaal binnen te zijn getreden. Elke vorm van digitaal campagne voeren wordt aangegrepen om stemmen te trekken. Van der Staaij heeft nu zelfs zijn eigen twitter-account (om niet achter te blijven bij de andere fractievoorzitters van de Tweede Kamer).

Toch begint deze digitale campagne een irritante trek te krijgen. En met name op het fenomeen Twitter is dat het geval. Het betreft de zogenaamde twibbon. Deze twibbon is een tekstbalkje die in je avatar wordt geplaatst. Voor de SGP-campagne is een twibbon ontworpen met de tekst '»Leven!'. Het is de bedoeling dat je door middel van deze twibbon aan je omgeving laat zien waarvoor je staat, namelijk de SGP.

Nu heb ik niet zoveel tegen op het steunen van een politieke partij. Ik denk dat er zelfs veel voor te zeggen valt voor de steun van een politieke partij. Maar het is de vraag of we het op deze manier moeten doen. Roept deze twibbon namelijk niet de gedachte van symboolpolitiek op? Eén symbool is dan de politieke basis.

Het werkwoord ‘leven’ is een belangrijk woord in onze tijd. En als ik het verkiezingsprogram van de SGP doorlees, dan kom de gedachte aan leven ook regelmatig tegen. Maar de SGP is toch hoop ik wel meer dan het werkwoord ‘leven’! De twibbon – die tot mijn afgrijzen al vele avatars vervuilt – lijkt het in ieder geval wel te suggereren.

Door deze twibbon verlaagt de achterban van de SGP zich tot het niveau van de Partij voor de Vrijheid. Die kennen ook maar één steekwoord: anti-allochtoon. De rest van het partijprogram doet er dan niet zoveel meer toe (dit wordt weer onderstreept door het promofilmpje van de PVV). Dat is een gevaar voor de SGP-achterban. We hebben als SGP-ers zoveel meer te bieden dan leven!

Twitteren is daarom prima en het steunen van de SGP ook, maar niet op het niveau van steekwoorden.

Bij het kruis

Dwaasheid, ergernis, kracht Gods

Paulus

Ik heb op Golgotha gestaan
en zag ’t gelaat van Jezus aan,
Dien men als een ellendeling
Aan ’t kruishout hing.

Daar rees zijn lichaam angstig bloot,
Zijn oogen duistrend naar den dood,
Handen en voeten smart-gekromd,
Den mond in drogen dorst verstomd.

Is dit een Heiland naar mijn wensch,
Een veeg en afgefolterd mensch?
En kan dit zwartgeronnen bloed
Een balsem zijn voor mijn gemoed?

Toen heeft mijn ziel tot U geschreid
In groote godverlatenheid:
Heb met ons beiden medelij,
O Heer, verlos Uzelf en mij.

Toen doofdet Gij der zinnen schijn
Als lampen die niet noodig zijn.
En als een lauwe regen viel
Uw bloed in mijn verlepte ziel.

Toen zag ik, dwaze zwakkeling,
Den Heer, Die voor den hemel hing,
Die al mijn zonden en mijn smart
Leed aan zijn doodbekropen hart.

Wat wordt Uw bitterheid mij zoet!
O Heer, er daalt een honingvloed
Van liefde uit Uw gescheurde zij.
Gij dorst en derft en lenigt mij.

Ik weet, voor wien Gij sterven woudt,
Aan dit van God vervloekte hout.
Ik moest daar hangen, ziel en lijf
Der wereld tot een tijdverdrijf.

Gij wilt U geven, en Gij sterft
Voor mij, die dikwijls van U zwerft.
Maar in mijn weergekeerd gemoed
Leeft Gij, en Gij leeft mij voorgoed.

Aanzie, aanzie mijns harten rouw
En ken, die U niet kennen wou.
En gun uw fellen moordenaar
Een woord van troost, een enkel maar.

Ik weet wel, dat Gij mij bemint,
Maar ach, een ongehoorzaam kind
Zal schreien en niet zijn gerust
Eer ’t is getroost en afgekust.

Wat wordt Uw bitterheid mij zoet.
O Heer, er is een honingvloed
Voor mij, die overal U zocht
En aan het kruis U vinden mocht.

Willem de Mérode