Verstomd

Woorden verstommen in de stilte
van de eindeloze eeuwigheid.
Het duister van de nacht omhult mij,
troost van anderen ten spijt.

De maan

Licht kaatst tegen haar oppervlak

uit ruw materie saâmgesteld.
Het schijnsel komt, als je goed kijkt,
daardoor diffuus ons toegesneld.

Verhoudingen tot zon en aard’

verhinderen haar menigmaal
haar volle gloed te laten zien;
afhank’lijk van een zonnestraal.

Beeld van de kerk, vol symboliek,
verlicht de wereld in de nacht,

Wijst in de duisternis het pad
waar aan de einder licht ons wacht.