Een les uit de Johannes-passion

Uiteraard was het de held van de dag afgelopen zaterdag: Mark Rutte. Vele jongeren (en ook een enkele oudere) waren afgekomen op het hoge bezoek in het Beatrix-theater in Utrecht. Niet geheel ten onrechte misschien. Zulke mensen ontmoet je immers niet iedere dag. En daarbij dan nog de mogelijkheid om de minister-president zelf de hand te schudden en misschien enkele woorden met hem te wisselen.

De held waar ik eigenlijk voor gekomen was, viel er een beetje bij in het niet: Anne van der Bijl. Hij laat vanwege zijn leeftijd zijn gezicht niet zo vaak meer zien bij zulke grote evenementen. In het interview klonk vurige liefde door die in hem gloeide voor mensen die Jezus nog niet kenden als hun Zaligmaker. En niet alleen voor mensen die open stonden voor het evangelie, maar juist ook voor mensen die de Kerk van Jezus Christus vervolgden. Het lijden viel daarbij in het niet. Bij dat vuur voor mensen vergeleken was het liberale enthousiasme van de minister-president maar een klein vonkje.

Na een dag vol indrukken spoedde ik mij richting een oud kerkgebouw in Zwijndrecht. De Johannes Passion stond op het programma. Een indrukwekkende uitvoering. Het feit dat er geen professioneel koor stond, deed daar niet aan af. Bij elk onderdeel van de Passion viel me weer op hoe Bach het lijden en sterven van Jezus op koninklijke wijze afschildert. Door het lijden en sterven heen openbaart Jezus Zichzelf als de Koning der koningen. Zo koninklijk mag de Kerk achter hun Koning aan.

Toen de laatste klanken van het koor en het orkest waren weggestorven, zag ik opeens het juiste perspectief van de hele dag. Niet een minister-president moest bejubeld worden. En het draaide ook niet om Anne van der Bijl. Het koor had net gezongen: 'Herr Jesu Christ, erhöre mich, ich will dich preisen ewiglich!' Het ontroerde me.